28 maart 2017
(Eigen foto)
In eerste instantie dacht ik nog; nee ik kijk niet goed. Maar toen keek ik nog een keer en zag dat mijn auto er echt niet meer stond op de plek waar ik hem de avond daarvoor nog had gezien. Je doet nog een rondje door de straat maar eigenlijk weet je al dat hij weg is..
En dan ga je door een heel scala van emoties.
Het kan toch niet waar zijn! Ze moeten met hun vingers van mijn spullen afblijven! Wie doet zo iets nou! Hoe kom ik dan morgen bij die nieuwe klant? Wat erg ik had net getankt! De dure winterbanden zitten er nog onder! Daar heb ik als ondernemer heel hard voor gewerkt!
Maar dat helpt allemaal niet want de auto is en blijft weg.
Ik stond dus volledig sprakeloos op mijn eigen stoep te kijken naar een leeg parkeervak.
En dan ga je bedenken wat je vervolgens moet gaan doen; politie bellen, verzekering bellen, echtgenoot uitzwaaien die op het punt stond om voor een week voor zijn werk naar het buitenland te vertrekken.
De woede, ongeloof, angst, verdriet en apathie maakten plaats voor berusting en voorzichtige acceptatie, maar ging soms ook weer terug, als in een halfpipe skatebaan, naar woede.
Toen ik vervolgens heel vriendelijk door zowel de politie als de verzekering werd geholpen (telefonisch aangifte is dan een fluitje van een cent) en ook de wijkagent diezelfde avond terugbelde, werd ik al weer rustiger en dacht ik zelfs: ‘het is maar blik’.
En opeens drong het tot me door dat ik mijn eigen verlies- en transitiecirkel doormaakte.
Recent heb ik die nog gebruikt bij een team dat van veertig medewerkers teruggebracht is naar dertig medewerkers. Op korte termijn werd van verschillende collega’s afscheid genomen. Er bleven echter ook nog collega’s een poosje in dienst en daar moest op een later moment afscheid van worden genomen. Alle medewerkers zaten dus in verschillende fases van het proces van oud naar nieuw maar ook van rouwen en afscheid nemen.
Met behulp van de transitiecirkel werd het verandertraject besproken met de leden van het nieuw gevormde managementteam. Hierdoor waren ze in staat om er op een afstand naar te kijken. En dat maakte dat ze konden gaan nadenken over de volgende stappen die gezet moesten worden.
Ze zijn de communicatie rondom het proces gaan versterken. Als managementteam hebben ze de diverse processen beter op elkaar aan laten sluiten en hebben ze ervoor gezorgd dat er ervaring en kennis werden gedeeld.
Daarmee werd de weg naar de nieuwe situatie wat minder hobbelig en de weerstand tegen de nieuwe situatie minder zwaar.
Mijn nieuwe situatie is dat ik van verschillende mensen een auto te leen kreeg aangeboden, mijn werkmaatje Paul mij van het station kwam halen om 7.00 uur ’s ochtends, ik begreep dat mijn UP! allang in onderdelen de grens over is en ik nog ongeveer 24 dagen moet wachten tot mijn mooie UP! echt als niet traceerbaar te benoemen is.
Gelukkig is het mooi weer en kan ik naar veel opdrachten met het OV en de fiets, maar toch … als je een rode UP! ziet rijden…. Denk even heel kort aan mij.
(Model volgens de Transitiecirkel van Bowlby en Kohlrieser)
Meer lezen kijk op “Canon van het Leren“